Nerven Bruch Zusammen, 2012_ In Anwesenheit des Regissuers und einer der protagonistinnen.

Director Arash Riahi (http://nervenbruchzusammen.com/biofilmo/),

Laufzeit 94 min.

Original-Sprache: Deutsch

Untertitel: Englisch

Originalformat : HD

Vorführformat DCP, HD CAM, 16:9 Ton Dolby Stereo

Weitere Details auf der HP des Filmes

http://nervenbruchzusammen.com/

Vor zehn Jahren trat Arash seinen Dienst als Zivildienstleistender an und wollte eigentlich im Flüchtlingsbereich arbeiten. Doch zufällig wurde er auf dem „Zivildienstmarkt“, dessen Auswahlvorgang Arash mit jenem auf einem „Sklavenmarkt“ assoziierte, wegen seines migrantischen Hintergrunds von der Heimleiterin für ein Frauenheim ausgesucht, wo viele Frauen mit Migrationshintergrund untergebracht waren. Schon bald erkannte er, dass den in diesem Heim untergebrachten Frauen viel ungerechte Behandlung widerfahren war und er nahm die daraus entstandene Ohnmacht der Frauen wahr. Er beschloss diese einmalige Chance als Mann, dem der Zugang zu einer solchen Sphäre in der Regel nicht unbedingt leicht fallen würde, zum Wohle der Frauen einzusetzen. Nach Rücksprache mit der Heimleitung, den Sozialarbeiterinnen und den Frauen meldeten zehn bis elf Frauen die bereit waren im Film mitzumachnzum, zum Teil als Hauptfiguren, die ihre Geschichte vor der Kamera darlegten, und zum Teil als Frauen die im Hintergrund standen. Aus diesen anfänglichen Versuchen entstand ein 30-minütiger Film, der an einem „Tag der offenen Tür“ verwendet wurde.

Zehn Jahre nach diesem Erlebnis trifft Arash in der Gasse, wo seine Eltern wohnen, zufällig die Heimleiterin, - er hat mit ihr und einigen der Frauen und Sozialarbeiterinnen aus diesem Heim sporadisch aber kontinuierlich Kontakt gehalten – und erkundigt sich nach den Frauen aus seiner Zivildienstzeit. Bei diesem zufälligen Wiedersehen entsteht die Idee, das Unrecht, das den Frauen widerfahren ist und ihre unterschiedlichen Strategien, um dagegen anzukämpfen, diesmal für ein breiteres Publikum darzustellen. Für den daraus entstandenen Dokumentarfilm „NERVEN BRUCH ZUSAMMEN“ leiht Arash seine Kamera und sein feinfühliges Gespür diesen Frauen, um ihre „Geschichte“ nicht nur einer ihnen unbekannten Außenwelt zu erzählen, sondern auch ihren Kindern, die das durch die Ehemänner ausgesprochene Besuchsverbot jahrelang mit Schmerzen hinnehmen mussten.

Der Filmemacher Arash erzählt mir in seinem Arbeitszimmer, wo das „Grüne“ vom am 20. März gefeierten iranischen Neujahr noch auf seinem Tisch steht, in seinem noch aus seiner Kindheit im Iran stammenden lieblichen Isfahani-Akzent, dass er Filme machen möchte, die dem sozialen Gewissen entsprechen und die in ihrer „utopischen“ Art etwas ändern wollen und können. Gleichzeitig verfolgt er natürlich auch das Ziel, künstlerische Filme zu machen, die eine Botschaft vermitteln.

Ich werde den Eindruck nicht los, dass Arash, wie einst Romy Schneider sich „zum Träumen verlieh“*, mit seiner Kamera Hoffnung verleihen möchte.

* Romy Schneider „Ich verleihe mich zum Träumen“

ARASH RIAHI , DAS SOZIALE GEWISSEN UND DIE FILMKAMERA ; Nachdenken über ein Gespräch mit

Arash T. Riahi , von Anahita Shoaiyan.

آرش ریاحی اصلا اصفهانیست ولی‌ از دوران کودکی با خانواده خود در اتریش بوده و بنا‌ ٔبر قوانین این مملکت

ده سال پیش که نوبت خدمت نظام وظیفه ا ورسید توانست بجای دوران سربازی به بخش خدمات مدنی برود. وی مایل بود در بخش خدمت پناهندگان کار کند ولی مسولین ا و را برای کمک در سرپرستگاه زنان خارجی‌ مناسب دانستند در این دوران آرش ریاحی با درد زنان سرنشین آن‌ محل و عجز ایشان در حل مسائلی‌ که زندگی‌ بر گرده‌شان گذشته بود از نزدیک آشنا شد و تصمیم گرفت از فرصت استثنایی‌ که به عنوان مرد در جمعِ زنان آسیب دیده بدست آورده بود برای بهبودی بخت آنها بهره ببرد بعد از گفتگو با مدیریت سر پرستگاه و جلب توافق مسئول ها با ۱۰ تا ۱۱ زن گروه مستند سازی این سرگذشت‌ها را آغاز نمود برخی از آن‌‌ها برای بازگویی سرگذشت خود در مقابل دوربین از دیگران شهامت‌شان بیشتر بود. از این مجموعه مستندی ۳۰ دقیقه ای‌ ساخته شد‌ که صرفاً به منظور اداری بنمایش گذاشته شد. ده سال بعد آرش ریاحی باز بسراغ آن‌ها رفت. زنانی ا ز گروه هنوز مانده بودند و زنان دیگری در طی‌ این سال‌ها ٔبر جمع افزوده شده بودند زنان با کارگردانشان ‌ توافق کردند که این سرگذشت هارا باید برای جمع بزرگتر و بیگانه تعریف کرد. ساختن فیلم پیش روی ٔبنام کاریکلماتوری „ اعصاب داغون“ ( که کاملا جای بازی با الفاظ عنوان اصلی‌ آلمانی را نمیگیرد ) کلید خورد ریاحی فطرت پر همدردی و دوربین تو ا نای خود را نزد سرگذشت این زنان به امانت گذاشت بدینصورت هم دنیای بیرون از دردشان خبر دار شد و هم فرزندان این زنان جریحه دار که بحکم شوهرانی جبار سال‌ها از دیدن مادران طرد شده اشان محروم مانده بودند همه این‌ها را آرش ریاحی با ته‌ لهجه اصفهانی شیرین خود در اطاق کارش برایم تعریف میکند در حالی‌ که سیزده بدر گذشته ولی سبزه او همچنان روی میز کارش با طراوت ٔبر جاست. و من با خود می‌اندیشم که آرش هم دوربین خود را به امانت امید این زنان گذاشت چنان که رومی شنایدر روزگاری گفته بود : „من خود را در گرو و امانت رویا پردازی میگذارم“