316

(18.MÄRZ.2015)

Director: Payman Haghani Scriptwriters: Payman Haghani & Hamid Reza Keshani Editor: Hayedeh Safiyari Director of Photography: Davood Malek Hosseini Narrator: Sara Vazirzadeh Sound Mix: Iraj Shahzadi & Heydar Najafi Assistant Directors: Ali Alaaei Nezhad, Pariya Sadeghbeygi, Bashir Aslanian & Sajad Soleimani Music: Mahyar Afshar Costume and Production Designers: Afsaneh Sarfejo & Payman Haghani Executive Producers: Abdolreza Akhavan & Behrang Sanjabi Producer: Payman Haghani Co-Producer: Payam Haghani Color, D-Cinema, 16:9, 72 min

Iranian producer Payman Haghani’s feature “316” (2014) has its world premiere on Saturday, October 4, 2014 at the 37th Mill Valley Film Festival, October 2-12, 2014, renowned for its support of emerging independent filmmakers. Haghani’s second feature film tells an elderly Persian woman’s “soleful” life story, and that of her homeland Iran, elegantly and humorously through the shoes of those she has known. From the shoes of her youthful leftist parents through the tumult of the Iranian Revolution, to her rebellious upbringing, courtship, motherhood and the eventual solitude of her later years—we literally encounter a parade of shoes that have walked miles in a land we can only imagine. Image: Noori Pictures

316 —Iran | 2014 | 72 min |World Premiere | Executive Producer Behrang Saar Klein in attendance—It’s a no-brainer almost anywhere you go in the world, shoes express personality like nothing else. From Iranian producer Payman Haghani in Rasht, Iran, (Mardi Ke Gilass Hayash Ra Khord (A Man Who Ate His Cherries), 2009) comes his endearing second feature, 316 (2104), which tells an elderly Persian woman’s life story through the shoes of people she remembers and events unfolding in Iran. Sadly, we’ve come to accept that it’s rare for Iranian filmmakers who are based in Iran to make personal appearances at film festivals but we revel in their creativity and courage and unparalleled storytelling. Aptly put in a recent New Yorker article (6/10/2014), Mashallah Shamsolvaezin, the editor of Jam’eh, said “We have freedom of expression in Iran…We just don’t have freedom after expression.” And yet Iran’s next generation have managed to become central in Iran’s complex social and political discourse. Working under the constant threat of censorship and imprisonment has forced Iranian filmmakers to express themselves indirectly through metaphor and allegory and they have astounded us with rich stories that are about politics yet transcend politics to reveal what is intimate and poignantly familiar in our human condition. 316 artfully melds archival “footage” with animation and dramatic sequences to create a life story that tells a larger truth. (Screens: Saturday, Oct 4, 1:30 PM, 142 Throckmorton, Tuesday, Oct 5, 5 PM, Sequoia 1)

Durch die immerwährende Zensur sind unabhängige Filmemacher in Iran gezwunden ihre wunderbare Kunst geschichten aus dem wahren Leben zu erzählen, in einer indirekten, figurativen und metaphorischen Art und Weise darzustellen. Viele dieser Filme sind im tiefsten Sinne politisch, Politik transzendiert wird um das vertraute condition humana auszudrücken.

In 316 vermengt Peyman Haghani wirklche Ereignisse als footage mit der Geschichte einer älteren Frau die eine persönliche aber auch öffentliche Geschichte erzählt, die durch Schuhe dargestellt wird die Menschen gehören an die sie sich erinnert und die ihre Lebensgeschichte mitgestalteten.

Regie : Payman Haghani Script: Payman Haghani & Hamid Reza Keshani Schnitt: Hayedeh Safiyari ( sehr bekannt auch an ihrem Schnitt in Filmen von Asghar Farhadi/Nader & Simin) Kamera: Davood Malek Hosseini Erzählerin: Sara Vazirzadeh Sound Mix: Iraj Shahzadi & Heydar Najafi Regie-Assistenz: Ali Alaaei Nezhad, Pariya Sadeghbeygi, Bashir Aslanian & Sajad Soleimani Music: Mahyar Afshar Kostume and Produktionsntwurf: Afsaneh Sarfejo & Payman Haghani

Der Regisseur und Driektor:

Payman Haghani wurde 1982 in Teheran. Haghani brach ein begonnenes Studium ab um sich ganz seiner Leidenschaft Film zu widmen

Nach dem Erfolg seines ersten Shorts “ Zelle no. 3“ nahm er ein Filmstudium und drehte weiter Kurzfilme und arbeitete im Schnitt-bereich und als Kameramann mit anerkannten Filmemacher zusammen. 2009 drehte er seinen ersten Spielfilm “ Ein Mann der Seine Kirschen aß” der in mehreren Festivals präsent war und mehrfach ausgezeichnet wurde. ( Negahestan zeigte damals diesen Film in Wien)

TRAILER:

۳۱۶ دومین فیلم بلند پیمان حقانی فیلمساز جوان ایرانی است. تماشاچیان برنامه های نگاهستان حتما بیاد دارند که این برنامه چند سال پیش اولین فیلم وی را با عنوان مردی که گیلاس هایش را خورد را در سینما مترو بنمایش گذاشت. پیمان حقانی و همکارش بنیان گزار سینماتک قلهک هستند و در ساختن این فیلم با برخی از تواناترین شخصیت های صنعت فیلم ایران منجمله تدوین گربرجسته هایده صفی یاری( که در کارنامه تدوین گری خود همکاری با بسیاری از فیلم های فیلمسازانی چون اصغر فرهادی را دارد همکاری کرده اند . ۳۱۶ از قصه گو ترین فیلم های اخیر ایران بشمارمیرود فیلمی تخیل برانگیز است که در آن چهره راوی که زن سالمندی دیده نمیشود وی سرگذشت زندگی خود را که با اتفاقات ایران گره خورده از راه بتصویر کشیدن پا و کفش اشخاص و حرکت آن ها در مکان های زندگی بیان میکند روی خا طرات زندگی خود را میگوید و پا و کفش اشخاصی که در این زند گی سهم داستان را بصورتی بی سابقه بیان میکنند . بیننده فیلم به صاحب پاها و کفشها هر گونه که میپسندد شکل میدهد. این فیلم که تا بحال در بیش از سیزده جشنواره بین المللی معرفی شده و جایزه هایی نصیب خود نموده متاسفانه راه به جشنواره فجر نیافت و تنها موفق به دریافت مجوز ویدوئی در شبکه خانگی شد تلاش کارگردان برای تبدیل مجوز ویدویی به سینمایی به انجام نرسید و گفته شد که جلسه مر بوطه نتوانست به موقع تشکیل شود

صفی

حقانی درباره اینکه آیا چنین سبک فیلمسازی را می توان به گونه سینمای تجربی نسبت داد اظهار داشت: «سینما چیزی جز تجربه کردن نیست و داستانهای هزاران بار تکرار شده هم با لحن‌های روایی تازه هستند که به دل می نشینند ضمن اینکه درنظر داشته باشید وقتی کسی داستانش را با پاهای آدمها تعریف می‌کند مخاطب می‌تواند هر طور که دوست دارد به چهره آدمها شکل دهد.»

۳۱۶" اجازه حضور در جشنواره فجر را نیافت / پیمان حقانی، کارگردان فیلم گفت: فیلم را از ۲ ماه پیش به دفتر جشنواره دادیم ولی به دلیل داشتن مجوز ویدیوئی توسط هیئت انتخاب جشنواره دیده نشد؛ برای تبدیل مجوز ویدوئویی به سینمایی رایزنی کردیم اما به سرانجامی نرسیدیم

فیلم به دلیل ایده نو و فرم جدید و قصه گویش با استقبال تماشاچیان در جشنواره مواجه شد. در این دوره جشنواره ١٣ فیلم از ١٣ کشور مختلف دنیا از جمله آمریکا، بلژیک ، فرانسه ، آلمان و ... حضور داشتن و فیلم "٣١٦" تنها نماینده ایران در بخش مسابقه جشنواره بود. جشنواره مانهایم جزو جشنواره های الف اروپایی محسوب می گردد که فقط یک سال از جشنواره برلین کوچکتر است و بخش مسابقه خود را به فیلمسازان مستقل و جوان اختصص می دهد. همچنین در بخش جنبی جشنواره با عنوان استعدادهای جدید فیلم تحسین شده

این فیلم که به تهیه کنندگی پیمان حقانی تولید شده است بیش از 1.5 سال تولیدش به طول انجامیده و گفته می شود که جلوه های ویژه کامپیوتری فیلم توسط بیش از 5 نفر از بهترین های سینمای ایران انجام شده و قسمتهایی از صحنه های جنگ آن توسط جلوه های ویژه کامپیوتری اجرا و ساخته شده ، همچنین در فیلم بیش از یک دقیقه انیمیشن نیز استفاده شده است و گفته می شود که یکی از عجیب و غریب ترین تولیدات امسال سینمای ایران است.

http://nasimonline.ir/detail/News/963251/7383

این کارگردان عنوان کرد: هیچ یک از شخصیت‌های فیلم از جمله شخصیت اصلی دیده نمی‌شوند و با اینکه این فیلم فرمی بسیار نو برای روایت داستانش برگزیده است اما آن را می‌توان از قصه گوترین فیلم‌های سال‌های اخیر سینمای ایران برشمرد.

“پیمان حقانی” کارگردان فیلم سینمایی «۳۱۶» در گفتگو با خبرنگار سینما باشگاه خبرنگارانگفت: این فیلم در دو نمایش در روزهای ۲۱ و ۲۲ فوریه (۲ و ۳ اسفند ماه) در مرکز فیلم سیسکل شیکاگو به نمایش درآمد.

وی اظهارداشت: فیلم سینمایی “۳۱۶” اولین بار در شصت و سومین دوره‌ی جشنواره مانهایم آلمان که یکی از قدیمی‌ترین جشنواره‌های فیلم اروپاست و بیشتر به فیلم‌های سینماگران مستقل اختصاص دارد به نمایش درآمده و در ادامه در سی و هفتمین دوره‌ی جشنواره میل ولی سانفرانسیسکو نمایش‌های موفقی را از سرگذراند.

حقانی گفت: فیلم “۳۱۶” اولین فیلم بلندی است که قصه‌اش را با پاها، کفش‌ها و دست‌های شخصیت هایش روایت می‌کند و در این فیلم ۷۲ دقیقه‌ای، داستان ۶۳ سال از زندگی زنی در دهه ۵۰ با تمام حوادث تاریخ معاصر ایران روایت می‌شود.

به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، پیمان حقانی را اغلب مخاطبان سینما با فیلمی به نام "مردی که گیلاسهایش را خورد" می شناسند. فیلمی با فضایی غیرمتعارف و داستانی نسبتا خاص که شش سال قبل تولید شد اما به دلایل مختلف اجازه اکران نیافت تا دو سال قبل که به شبکه خانگی عرضه شد. کارگردان آن فیلم پیمان حقانی در این سالها تلاش زیادی کرد که بتواند دومین فیلم خود را بسازد اما به دلایل مختلف این امر محقق نشد تا امسال که او بالاخره توانست "316" را بسازد.

"316" را باید یکی از خاص ترین فیلمهای سینمای ایران به شمار آورد چراکه فیلم نه تنها چهره هیچ بازیگری را به مخاطب نشان نمیدهد

این فیلم که احتمالا اولین نمایش آن در جشنواره سی و سوم فیلم فجر خواهد بود یک راوی هم دارد؛ اما فقط صدای راوی شنیده میشود.

فيلم در نمايش‌هاي خصوصي مورد استقبال منتقداني چون مجيد اسلامي، امير پوريا، مسعود پورخوشبخت و ... قرار گرفته و فيلمي جذاب و متفاوت است. از نكات قابل توجه فيلم مي توان به موزيك زيبا مهيار افشار آهنگساز ايراني-اسكاتلندي اشاره كرد و قرار است به زودي آلبوم موسيقي فيلم وارد باز شود.

بانی فیلم - گروه سینمای جهان - آرش ملکی- جمعه گذشته سینماتک پردیس قلهک فیلمی به نام ۳۱۶ را نمایش داد به تهیه کنندگی و کارگردانی پیمان حقانی. فیلم داستان زندگی زنی است که در طول فیلم هرگز او را نمی بینیم. تمامی حوادث و اتفاقات سال های زندگی او که با قسمتی از تاریخ معاصر ایران همپوشانی دارد، در قالب کفش ها و پاهایی روایت می شود که در زندگی این زن نقش داشته اند. این شاید اول از همه کلیشه فیلم فرم گرا و تجربی را به ذهن بیاورد. همان چیزی که سال هاست مسوولان سینمایی با شنیدنش رو ترش می کنند. همانی که اکران فیلم را محدود می کند و باعث می شود در جشنواره فجر وقتی سالن اصلی نیمه پر هم نیست، ماهی و گربه شهرام مکری با برچسب تجربی، در سالن کوچکی نمایش داده شود و سه چهار برابر ظرفیت سالن، پشت درها بمانند، اما «۳۱۶» هم مانند بسیاری فیلم های کارگردانان تازه نفس نسل جدید، مرزی بین قصه گویی و فرم گرایی، بین قالب و محتوا قائل نیست و قصه اش را شیرین و جذاب روایت می کند، طوری که بعد از چند دقیقه فراموش می کنید هنوز هیچ صورتی درفیلم ندیده اید و با چهره هایی که در ذهن برای کاراکترها می سازید، داستان را جلو می برید. به نظر می رسد پیمان حقانی و همکار فیلمنامه نویس اش، حمیدرضا کشانی مرز مشارکت و درگیری مخاطب با فیلم را به چالش کشیده اند و از آن سربلند بیرون آمده اند. این دو که عشق شان به سینما را پیشتر با راه اندازی سینماتک قلهک نشان داده اند، حالا تسلط شان به مسائل تئوریک سینمایی به کارشان آمده. حقانی به خوبی می دانسته که فیلم در اتاق تدوین حیات پیدا می کند. به همین دلیل است که در فیلم مستقل و کم ادعای خود، از هایده صفی یاری به عنوان تدوین گر استفاده کرده که کارهایش به خصوص در فیلم های حاتمی کیا و فرهادی، کلاس درس سینماست. در حالی که جامعه ایران امیدوارانه تر به آینده نگاه می کند، نیاز سینما به خون تازه، بیش از پیش احساس می شود و قصه گوهای کاربلد، مهم ترین کسانی هستند که می توانند مخاطب را سیراب کنند و در عین حال سطح سلیقه فرهنگی او را هم بالاتر ببرند.

ه گزارش «نسیم»، فیلم سینمایی "٣١٦" به کارگردانی پیمان حقانی که پیش از این در جشنواره میل ولی سانفرانسیسکو به نمایش درآمده بود در شصت و سومین دوره جشنواره مانهایم - هایلدربرگ که یکی از قدیمی ترین جشنواره های فیلم در اروپاست ٦ نمایش موفق داشت.

این فیلم در ده فصل روایت زندگی این زن از پیش از تولدش تا لحظه مرگش است.

بیش از 1.5 سال تولیدش به طول انجامیده و گفته می شود که جلوه های ویژه کامپیوتری فیلم توسط بیش از 5 نفر از بهترین های سینمای ایران انجام شده و

قسمتهایی از صحنه های جنگ آن توسط جلوه های ویژه کامپیوتری اجرا و ساخته شده ، همچنین در فیلم بیش از یک دقیقه انیمیشن نیز استفاده شده است و گفته می شود که یکی از عجیب و غریب ترین تولیدات امسال سینمای ایران است.

حقانی درباره حضور احتمالی فیلم در جشنواره فیلم فجرگفت: با اینکه فیلم از 2 ماه پیش به دفتر جشنواره تحویل داده شده بود ولی به دلیل داشتن مجوز ویدئویی توسط هیئت انتخاب جشنواره دیده نشد و با اینکه همه رایزنی هایمان را از 5 ماه پیش برای تبدیل مجوز ویدوئویی به سینمایی انجام دادیم اما متاسفانه هیئت کارشناسی شورای 3 نفره تبدیل تشکیل جلسه نداد و فیلم مورد ارزیابی قرار نگرفت و بدین ترتیب از شرکت درجشنواره باز ماندیم.

لازم به ذکر است که پخش بین المللی فیلم با شرکت نوری پیکچرز در فرانسه است و گفته می شود که قرار است فیلم به زودی در سینماهای هنر و تجربه اکران شود.

اصلی ترین دلیل چنین تجربه گرایی از نظر حقانی در بخشی از فیلم توسط راوی آن بیان میشود:« وقتی کسی داستان خودش رو با پاهای آدما تعریف میکنه مخاطبش حق داره هر جوری که دوس داره اون ادما رو تصور کنه !»

316 ist ein ungewöhnlicher Film, der zweite Spielfilm von Peyman Haghani dessen erster Spielfilm“ Der Mann der Seine Kirschen aß“ (2009) Das Iranische Wien vor einigen Jahren in Wien vorstellen konnte. Ungewöhnlich deshab, weil der Zuschauer die Gesichter der Protagonisten nicht sieht sondern nur ihre beine und Schuhe. Die Erzählerin schildert ihre Lebensgechichte die durch die Verwebung mit der 1979 Revolution in Iran auch eine öffentliche Dimension hat.

این دومین فیلم داستانی فیلم ساز جوان و مستقل ایرانی پیمان حقانی است که نام او برای تماشاچیان نگاهستا ن نا آشنا نیست. اولین فیلم داستانی ا و " مردی که گیلاس هایش را خورد" نام دا شت و آن را برنامه نگاهستان چند سال پیش در سینما مترو بنمایش گذاشته بود. در فیلم ۳۱۶ تماشاچی چهره بازیگران را نمیبیند بلکه فقط پا ها و کفش های آن ها را دنبال میکند در حالی که را وی داستان فیلم ,زنی سا لمند که زندگی او در دورانی میگذرد که با انقلاب ۱۳۵۷ ایران گره خورده , سرگذشت زندگی خود را با ا ین رویه بکر و نامانوس هنری تعریف میکند ۳۱۶ که با همکاری چندی از بهترین دست اندرکاران فنی فیلم ایران ساخته شده از جلوه های ویژه و حتا انیمیشن استفاده میکند

TRAILER:

http://www.kino-zeit.de/filme/trailer/316